هنر همچون درمان از آلن دوباتن
درباره‌ی کتاب هنر همچون درمان اثر آلن دو باتن
کتاب هنر همچون درمان نوشته آلن دو باتن و جان آرمسترانگ برای نخستین بار در سال 2013 منتشر شد. نویسندگان این کتاب در مقدمه‌ی کتاب می‌نویسند: « هنر هم مانند دیگر ابزارها قادر است توانایی های ما را به فراتر از آن چیزی گسترش دهد که طبیعت در ابتدا در اختیارمان قرار داده است. در این باب، هنر برخی از ضعف های مادرزادی ذهنی، و نه جسمیِ ما را جبران می کند، ضعف هایی که می توانیم آن ها را نقص های روان شناختی بنامیم.
پیشنهاد کتاب حاضر این است که هنر ( مقوله ای که آثار طراحی، معماری و پیشه وری را در برمی گیرد )رسانه ای درمانی است که می تواند به هدایت و ترغیب و تسلّیِ بینندگانش کمک کند و آن ها را قادر سازد نسخه های بهتری از خودشان باشند.
ابزار بسط بدن است که به دلیل نقصی در آرایش جسمانی مان به آن نیاز داریم و باعث می شود آرزویی به حقیقت بپیوندد. چاقو واکنشی است به نیاز ما، و نیز ناتوانی ما، برای بریدن. بطری واکنشی است به نیاز ما، و نیز ناتوانی ما، برای حمل آب. برای کشف هدف هنر باید بپرسیم چه چیزهایی هست که باید با ذهن و احساسات مان انجام دهیم اما در انجامش مشکل داریم. هنر به کدام نقص های روان شناختی ممکن است کمک کند؟ هفت نقص تعریف شده است و در نتیجه، هفت کارکرد برای هنر. مسلماً چیزهای دیگری هم هست، اما این ها از همه رایج تر و متقاعدکننده تر به نظر می رسند.
مروری بر فصل‌های کتاب هنر همچون درمان
کتاب هنر همچون درمان در هفت فصل نوشته شده است.
فصل اول: هنر به چه کار می‌آید؟
فصل دوم: هنر به مثابه ابزار
فصل سوم: روش شناسی
فصل چهارم: عشق
فصل پنجم: طبیعت
فصل ششم: پول
فصل هفتم: سیاست
درباره‌ی آلن دو باتن نویسنده‌ی کتاب هنر همچون درمان
آلن دو باتن نویسنده‌ی سوئیسی است که اکنون سال‌هاست در انگلستان به کار و زندگی مشغول است. دو باتن برای نوشتن کتاب‌هایش ابتدا یک موضوع انتخاب می‌کند و سپس آن موضوع را از دیدگاه‌های مختلف ادبی، جامعه‌شناسی، روانشناسی و فلسفی تحلیل می‌کند.
دو باتن نویسنده و فیلسوف علاوه بر نوشتن کتاب‌های مختلف، مدرسه‌ای به نام «مدرسه زندگی» (School of life) را در لندن تاسیس کرده است. آلن دو باتن با این باور که فرزندان ما در مدرسه راه و روش زندگی کردن را نمی‌آموزند «مدرسه زندگی» را تاسیس کرد. او معتقد است این فقدان دانش باعث می‌شود کودکان در زندگی بالغانه‌شان با مشکلات زیادی مواجه شوند.
موضوعاتی که در مدرسه زندگی تدریس می‌شوند متنوع‌اند. اما همه‌ی این آموزش‌ها در راستای افزایش خودشناسی است. چون گردانندگان این مدرسه معتقدند تنها با خودشناسی است که می‌توانیم زندگی برتر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشیم. مجموعه‌ی آموزش‌های این مدرسه در شش دسته‌ی کلی تقسیم‌بندی می‌شود. خودشناسی ،ارتباطات (Relationships)، کار، آرامش، رفتار‌های اجتماعی و فرهنگ و فراغت.
نویسندگان و فیلسوفان باتجربه‌ای هم در این موسسه کار می‌کنند. نکته‌ی جالب این است که با توجه به تفاوتِ روش‌های یادگیری، مدرسه‌ی زندگی آلن دو باتن، آموزه‌ها یا محصولاتش را به روش‌های مختلفی، مانند کتاب، کارگاه، ویدیو، جلسه روانکاوی و … ارائه می‌کند.
ترجمه‌ی کتاب هنر همچون درمان به فارسی
انتشارات چشمه کتاب هنر همچون درمان را با ترجمه‌ی مهرناز مصباح عرضه کرده و در اختیار علاقه‌مندان قرارداده است. مهرناز مصباح روانشناس، روان درمان‌گر و مترجم جوان ایرانی است. او تحصیلات خودش را در رشته‌ی روانشناسی بالینی در دانشگاه الزهرا تکمیل کرده است و اکنون یکی از اعضای سازمان نظام روانشناسی و مشاوره‌ی کشور مشغول فعالیت است. حوزه‌ی تخصصی مصباح رویکرد روان پویشی است که در این حوزه تحقیقات بسیاری کرده است. از جمله کتاب‌های ترجمه شده توسط او می‌توان به کتاب‌های یک هفته در فرودگاه، هنر همچون درمان، اسطوره تولد قهرمان، جنگ سیب و خوشی‌ها و مصائب کار اشاره کرد.
- کتاب هنر همچون درمان در دسته‌ی کتاب‌های هنری قرار دارد.
- کتاب هنر همچون درمان مناسب برای گروه سنی بزرگسال است.
- تعداد صفحات نسخه‌ی چاپی کتاب 252 صفحه است که با مطالعه‌ی روزانه 20 دقیقه می‌توانید این کتاب را در 25 روز بخوانید.
- کتاب هنر همچون درمان جزو کتاب‌های حجیم و بلند با موضوع هنر است. این کتاب برای افرادی که وقت بیشتری برای مطالعه دارند و می‌خواهند درزمینه‌ی هنر زمان بیشتری را به مطالعه اختصاص دهند انتخاب مناسبی است.
در بخشی از کتاب هنر همچون درمان می‌خوانیم
با حافظه آغاز می کنیم: چیزها را به راحتی به یاد نمی آوریم. ذهن ما به طرز دردسرسازی تمایل دارد اطلاعات مهم را به فراموشی بسپارد، چه اطلاعات مربوط به وقایع و چه اطلاعات حسی.
نوشتن واکنشی است آشکار به پیامدهای فراموشی؛ هنر دومین واکنش بنیادی است. داستان مهمی درباره ی نقاشی هست که به همین انگیزه می پردازد. پلینی بزرگ (پلینیوس) ، مورخ رومی، داستانی نقل می کند که بارها در آثار هنری قرن هجده و نوزده اروپا از آن استفاده کرده اند: زوج جوانی که بسیار عاشق یکدیگر بودند به ناچار باید از هم جدا می شدند؛ در نتیجه، زن تصمیم گرفت خطوط سایه ی معشوقش را بکشد. زن از ترس از دست دادن معشوق با استفاده از نوک یک تکه چوب نیم سوخته طرحی در گوشه ی یک قبر کشید. اجرای رنو از این صحنه بسیار تلخ است. آسمانِ آرام غروب به پایان آخرین روز این زوج باهم اشاره دارد. پسر چپق روستایی اش را که نشان سنتی چوپان هاست با سربه هوایی در دست دارد، درحالی که در سمت چپ سگی به زن نگاه می کند که وفاداری و سرسپردگی را به یادمان می آورد. زن تصویری می کشد تا وقتی که مرد رفته بتواند او را واضح تر و با قدرت بیشتر به خاطر بسپارد؛ شکل دقیق بینی اش، آن شکلی که طره ی مویش فر خورده است، انحنای گردنش و برآمدگی شانه اش جلوِ چشمش باشد؛ آن وقتی که مرد کیلومترها دورتر در دره ای سبز مشغول مراقبت از حیواناتش است.
اصلاً مهم نیست که آیا این تصویر تفسیر دقیقی از منشا هنر تجسمی هست یا نه. بینشی که ارایه می دهد بیشتر به روان شناسی مربوط است تا به تاریخ باستان. رنو پرسشی بزرگ را مطرح می کند؛ چرا هنر برای ما مهم است؟ ــ به جای این که به این معمای کوچک تر بپردازد که اولین تلاش های تصویری چه بوده است. پاسخی که او می دهد اهمیت زیادی دارد. هنر به ما کمک می کند کاری را به انجام برسانیم که در زندگی مان از اهمیت بسیاری برخوردار است.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.